Hiçbir zaman güzel bir resim yapamadım ben. Çizdiğim hayalimdeki adamı bile yansıtamadım o kağıtlara. Kısacık bacakları, koskocaman bir kafası ve farklı elleri olurdu her zaman. Yüzü kafamda ne kadar net ise; çizdiğim kağıtta bir o kadar boş olurdu ve bir o kadar da saçma. Çocukluk ya işte.. Çizemiyorum güzel resim. Bu güne kadar çizdiğim en güzel resim, kedilerden ibaretti hep. Kafada tasarlamakla yaşamak arasındaki farkı yansıtabilmişim en azından kağıtlara. Her yerde bir kedi, şöyle en karasından kocaman gözleriyle bana bakardı her an. Bilemedim, bir gün dostlarımı resmettiğimi. Çok sonraları anladım, öncesinde hissettiklerimi. Bundandır artık resim yapamamam. Hayali gerçeğe döndürüyormuşum durmadan. Çizdiğim tuhaf adamlar , sırayla yer almış yaşanan anlarda, anlamsız ifadeleri çekmişim ben hayatıma. Kocaman kafaları boş olduğundanmış meğerse. Bundandır resim yapmamam. Yazıyorum artık her saniye. Yazdığımı okuyorum tekrar tekrardan. En güzel betimlemeleri sıralayıp bir resim kadar netleşiyor tüm yazılar kağıtlarda. Bir ormandan bahsediyorum mesela, yazıyorum etrafında olanları ve okuyorum zaman zaman. Ormanın içinde buluyorum bir anda kendimi. Bundandır resim yapmamam, çizdiğimi yaşamaktansa mutluluğu yazar okuturum insanlara. Gülümsetebilirim bir yazımda, bir sonraki ağlatabilir her an. Bundandır resim yapmamam. Çizdiklerimi yaşamaktansa , yazıklarımı hayalleştiririm bütün yazılarımda. İllaki bir üzüntü duyacaksam eğer , hayallerdeki acıları yaşayabilirim , daha cazip olacaktır inan.
Yazan :Evşin kaya
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder