Sebebi dünkü umursamazlıklar değildi. Sebebi umursadığı fakat öyle görünmeye çalışan , bir buz kütlesini andıran bir anındaydı. Evinden dalgın dalgın çıkarken kafasını vurduğunda belki de dank etmişti , aslında gerçekleri görmeden nasıl zoraki yaşadığını. Her gece 12'den sonra nasıl hıçkırarak ağladığını. Aman biri görmesin diye yüzünü yıkarken aklının başına gelmesi gibi birşeydi bu. Kendisi bile bilmiyorken kadının bunu bilmesi tuhaf değildi. Çünkü o , biliyordu. Hissediyordu... Erkek ise bilmediğini sandığı için kaybediyordu belki de, kim bilir. Hatalar üzerine hatalar yaparken yaptıklarının hata olduğunu bilemeyecek kadar da aciz bir durumdaydı. Belki de böyle kalabiliyordu ayakta , onu yıkıp giden bir kadının ardından ağlamak, hüzünlenmek ona göre hiç değildi ! Böyle bir hayatı istememişti oysa ki. Hangi aklı başında insan böyle bir şeyi hayatında barındırmayı isteyebilirdi ki zaten ?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder