En çok kaybetmenin tam eşiğinde iken anlıyoruz asıl gerçeklerin ne kadar üzücü ve acıklı bir sahne olduğunu. Her nasılsa o an beynimizden vurulmuşa dönmemek imkansız halini alıyor , fakat gerçeklerin sır perdesini yavaşça ve derinden aralar gibi aralayacak tek kapıyı da kendimiz açıyoruz aslında. Farketmeden ve hissetmeden.. Bir narkoz gibi vücudumuza işliyor , öncesinde normal olan herşey sonradan bulanıklaşıyor ve asıl görmemiz gerekenleri 10 dan geriye doğru saydığımızda ve 1 sayısına ulaşamadan kaybediyoruz hepsini. Asıl gerçeklik nedir ? Kimin gerçekliğidir veyahut kime göre gerçektir ? Bilinmez ama bilinen tek şey ; ortada bilinmeyen bir gerçekliğin bir ruh kadar sessiz ve görüntüsüz ruhumuzun içinde ilerlediğidir. Sadece ürpertir ve düşündürür yaptığı başka bir şey yoktur. Hiç bir gerçekle yüzyüze de gelememişizdir hiç bir zaman , her söylenenin arkasındaki asıl gerçeğe de ulaşım tam bir muamma olmuştur ama hep söylediğim gibi... Sadece kaybemenin eşiğinde anlıyoruz.Ve bu bir insanın ölürken tüm hayatının siyah beyaz bir film şeridi gibi gözler önünde sergilenmesi gibi birey. Kaybetmek de öyle, o an tüm kötü olayları kötü düşünceleri unutuyor ve anlık pişmanlık duyuyoruz belki sadece. Fakat bilinmesi gereken tek şey var ki ; o da asla kaybetmek diye birşey yoktur bu dünyada. Bunu kendi zihnimizde bir yenilgi olarak adlandırarak ta bir yere varamayacağımız bariz ortada. Kaldı ki her kaybedişin bir kazanış olduğunu gerçeğini kabullenmek gerekiyor. Her gün yeniden güneş doğuyor ve tekrar gece oluyor , eğer güneş ile gecenin sırf bu konu yüzünden kavga ettiğini düşünseydik kaybetme diye birşeyin aslında gerçek olmadığını anlayabilirdik. Ve tabii ki kime göre bu bir gerçek orası da sizlerin zihinlerinde , diplerde kalmış asılların ortaya çıkarılması ıle alakalı. Konu benden tamamen bağımsız bir halde. Düşünceler , gerçekler ve kaybedişler.Hiç bir kaybediş tam anlamı ile gerçekleşmemiştir ki öbürüne kazandığını düşündürecek duruma koyabilsin..
YAZAN: EVŞİN KAYA
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder